Μπήκε ο Νοέμβριος και έχουμε εξελίξεις. Ο καιρός αρχίζει να συννεφιάζει και ο Αλέξης Τσίπρας προχωρεί στην ανακοίνωση του προσωπικού κόμματός του. Που, απ’ ό,τι κατάλαβα, δεν θα έχει οργανωτική σχέση με τα κομματίδια τα οποία προέκυψαν από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο ίδιος διέλυσε με τις αποφάσεις και τις επιλογές του. Αλλά θα οργανωθεί από την αρχή, με βασικό μανιφέστο ένα βιβλίο που υπογράφει ο αριστίνδην αρχηγός (αφού δεν βρέθηκε άλλος να το κάνει, θα ωραιοποιεί ο ίδιος την έως τώρα παρουσία του στα πράγματα). Και με ορμητήριο το περίφημο Ιδρυμα Τσίπρα.
Το οποίο, επιτέλους, απέκτησε επιστημονικό συμβούλιο. Τα μέλη του, που όπως γράφεται αποτελούν τη μαγιά του κυοφορούμενου κόμματος, είναι ζωηρά και φωτογενή, αλλά έχουν ιδεολογική ταυτότητα: δραστηριοποιούνται στο πεδίο του προοδευτισμού, κάποια μάλιστα (όπως ο Γιάννης Δρόσος, ο Δημήτρης Λιάκος, ο Γιώργος Χουλιαράκης ή ο Κώστας Γαβρόγλου) είχαν πολιτικό ρόλο στις κυβερνήσεις Τσίπρα. Ειδικά μάλιστα ο Κώστας Γαβρόγλου, με την πελατειακή αντίληψη για το πανεπιστήμιο και έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό, ουσιαστικά διέλυσε την τεχνική παιδεία. Κάτι θα θέλει να συμβολίσει για να τον επαναφέρει.
Αλλά ούτε από τον παλιό του εαυτό επιδιώκει να πάρει οριστικά διαζύγιο ο Τσίπρας. Στη σύντομη αναφορά του στα πρόσωπα του επιστημονικού συμβουλίου, κάνει λόγο για ευαίσθητους πολίτες, «που δεν αντιλαμβάνονται την επιστήμη και τη γνώση ως προνόμιο κάποιων ελίτ, ούτε ως βιτρίνα κάποιας κομματικής ή εξουσιαστικής κατασκευής, αλλά ως απαραίτητο εργαλείο κοινωνικής προόδου και ως συμβολή στη βελτίωση της ζωής των πολλών». Η βασική παραδοχή του λαϊκισμού, η διχοτόμηση ελίτ εναντίον λαού, δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Δεν μιλάει βέβαια πια για λαό, ό,τι κάνει το κάνει στο όνομα «των πολλών», που όμως είχαν γυρίσει την πλάτη στον Τσίπρα πολύ νωρίς, παρότι και στο παρελθόν τους επικαλούνταν.
Με εντυπωσιάζει, επίσης, το ότι ο πρώην πρωθυπουργός θεωρεί ότι απευθύνεται σε μάζες εύπιστων ακολούθων. «Αυτό που μας ενώνει είναι η πεποίθηση πως αν θέλουμε να αλλάξουμε την πατρίδα προς το καλύτερο, οφείλουμε να τη γνωρίσουμε όσο γίνεται καλύτερα». Τι, δηλαδή, μας λέει; Οτι έως προχθές, όταν συντόνιζε τις συνιστώσες της Αριστεράς και συνεργαζόταν στην κυβέρνηση με τον Καμμένο, τη Ραχήλ Μακρή, τον μέγα οικονομολόγο-αστρολόγο Χαϊκάλη δεν είχε ιδέα ποια πατρίδα ανελάμβανε; Τώρα ανακάλυψε τη σημασία της «Ελλάδας της γνώσης»;
Από τις ρητορικές μετατοπίσεις του Αλέξη Τσίπρα, πάντως, κρατώ την αντικατάσταση εκ μέρους του όρων όπως «λαός» ή «χώρα» με τους όρους «κοινωνία» και «πατρίδα». Κατόπιν αυτού, μπορώ με βεβαιότητα να χαρακτηρίσω το πνεύμα της δήλωσής του με έναν άλλον όρο που πιστεύω ότι διαγράφει και τους πολιτικούς στόχους του: ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει για να ενσαρκώσει τον νεοπασοκισμό ή, έστω, τον ετεροπασοκισμό στην ελληνική κοινωνία. Θα περάσουμε καλά.
ΥΓ. Υπό το πρίσμα αυτό, θυμάμαι πάντα το αστείο που έκανε ο μακαρίτης σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Παπαβασιλείου. Ο οποίος μιμούνταν τον Ανδρέα (ένας ήταν ο Ανδρέας) λέγοντας «λαέ της πατρίδας». Τραβούσε όμως μακρόσυρτα τη φωνή του, σαν Ανδρέας, οπότε ακουγόταν: «λαγέ της μπατιρίδας». Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης μιμείται τον Ανδρέα.
ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
