Η συζήτηση για την εξωτερική πολιτική στη Βουλή ήταν εξαιρετικά χρήσιμη όχι μόνο για τα μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας, αλλά και για όσους πολίτες μπόρεσαν να παρακολουθήσουν ζωντανά τις ομιλίες.
Παρόλο που υπήρξαν αρκετές στιγμές έντασης, στο τέλος της ημέρας παρουσιάστηκε η μεγάλη εικόνα. Ακόμα και οι πιο κακοπροαίρετοι παρατηρητές δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουν πως σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο και ασταθές γεωπολιτικό τοπίο, η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλή και σίγουρα δεν είναι μονοδιάστατη.
Μακριά από βερμπαλισμούς και ανέξοδες υπερπατριωτικές κορώνες, μια εθνικά υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας διαχωρίζοντας, όπου και όσο είναι δυνατόν, τα πρόσωπα από τις κυβερνήσεις. Οι στρατηγικές συμφωνίες με χώρες όπως το Ισραήλ πρέπει να προστατεύονται ανεξαρτήτως του ποιος ηγείται, χωρίς επ’ ουδενί να επηρεάζουν τις καλές σχέσεις της Ελλάδας με τις αραβικές χώρες και την παλαιστινιακή αρχή.
Η διαχρονική συμμαχία με τις ΗΠΑ δεν μπορεί να αμφισβητείται ανάλογα με το αν κυβερνούν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικανοί. Ο διάλογος με την Τουρκία δεν πρέπει να σταματά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές που μπορεί να υπάρξουν. Διότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν γίνεται ούτε με βάση το θυμικό ούτε με τους τίτλους της ημέρας.
Αν κάτι περισσεύει, σε όλη αυτή την ιστορία, είναι η πολιτική υποκρισία των «υπερπατριωτών του πληκτρολογίου», που ζητούν ρήξη και σαγηνεύονται από τα τύμπανα του πολέμου ή από εκείνους που ζητούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κάνει κάτι που δεν θα έκαναν ποτέ οι ίδιοι. Μια ματιά, άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν δείχνει ότι πρώην πρωθυπουργοί, που σήμερα βλέπουν εθνικές υποχωρήσεις, δεν σταμάτησαν ποτέ να συνομιλούν ή να συναντώνται με τον Ερντογάν.
Το ίδιο, με παραλλαγές ασφαλώς, θα μπορούσε κάποιος να πει και για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ. Η αποστροφή του πρωθυπουργού προς τον Νίκο Ανδρουλάκη ήταν ίσως η καλύτερη της ημέρας: «Αν ήσαστε στη θέση μου τι θα κάνατε, θα πιάνατε τον κ. Τραμπ από το πέτο και θα του λέγατε “go back”;». Ελπίζουμε να το άκουσε και ο Αλέξης Τσίπρας, που μπορεί στη Βουλή να μην ήταν, ήταν όμως στον Λευκό Οίκο, στην πρώτη θητεία Τραμπ. Τότε που ο ίδιος έλεγε πως «η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό».
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η χώρα απεμπολεί το δικαίωμα της κριτικής, της διαφοροποίησης και της δυναμικής παρέμβασης όποτε παραβιάζεται το Διεθνές, και ανθρωπιστικό, Δίκαιο, όπως έκανε ο Νετανιάχου στη Γάζα. Ή ότι δεν θα πάρει θέση υπέρ ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους όπως η Ουκρανία, όταν κινδυνεύει η εδαφική του ανεξαρτησία. Ολα τα υπόλοιπα είναι επαναστατική γυμναστική.
ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
