Τίποτε το σπάνιο ή το απρόσμενο. Κανένας φούρνος δεν γκρεμίστηκε. Καμία σεισμική δόνηση δεν καταγράφηκε. Ούτε κάποια ηρωική έξοδος σημειώθηκε
Απλώς ένας πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος κόμματος είναι πλέον και πρώην βουλευτής.
Παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα επικαλούμενος ότι αυτή η Βουλή δεν είναι του γούστου του. Προφανώς εναρμονιζόταν καλύτερα με το νομοθετικό σώμα της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά το παρελθόν. Τότε που η άγρυπνη Ζωή ήταν Πρόεδρος, ανέβαινε η Ραχήλ με παρδαλές μπλούζες στο βήμα και κάποιος ακτιβιστής ονόματι Ερίκ Τουσέν σουλατσάριζε στην αίθουσα με σαγιονάρες.
Η ειρωνεία στα όρια του εμπαιγμού είναι ότι δικαιολόγησε την εγκατάλειψη, μετά από 16 χρόνια παρουσίας, των εδράνων της Βουλής, εκθέτοντας την μύχια φιλοδοξία του να επιστρέψει στην «ελπιδοφόρα ανασφάλεια» της κοινωνικής δράσης. Μια εντελώς προσχηματική διατύπωση για ένα πολιτικό που κρίνεται ως «σιγουράτζας»
Ενδεχομένως ως άφαντος από τις νομοπαραγωγικές εργασίες του Ελληνικού κοινοβουλίου να θεωρεί ότι αυτό συνιστά μια λέσχη φιλολογικών και φυσιολατρικών ανιχνεύσεων. Πράγμα που δήθεν δεν ταιριάζει στο δραστήριο προφίλ του το όποιο συνδέεται δημοσίως με τις αγωνιστικές μάχες του πεζοδρομίου.
Αδάμαστη προσήλωση που έχει ήδη αποδείξει ως αραχτός στο εξοχικό του στο Σούνιο, ως επισκέπτης στο Χάρβαρντ, ομιλητής στη Σορβόνη, πλασαρισμένος ως στέιτσμαν στο ομώνυμο ίδρυμα του. Στον τρέχων σύμπαν αναφοράς του, τι άραγε να του προσφέρει παραπάνω το βουλευτιλίκι; Βαρίδι θα είναι στις μεγαλεπήβολες προσμονές του.
Η βελόνα, άλλωστε, του προσωπικού του μπούσουλα δείχνει ατομική πολιτική αποκατάσταση και συνέχιση καριέρας. Κοινώς κοιτάζει τη πάρτη του. Μακριά από τη δίνη των πεπραγμένων του. Αποκαθαρμένος, τάχα, από τη σκουριά της πρότερης κυβερνητικής του εμπειρίας. Αλάργα από τις δοκιμασίες που φόρτωσε στο κόμμα στο οποίο διατέλεσε αρχηγός.
Μόνο που η κατάδειξη της μετατόπισης του από τα κλίσε της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι απρόσβλητη από τις μελαγχολικές αναμνήσεις των αδέξιων διαχειριστικών του επιλογών. Ούτε η βουλευτική απόσυρση του αποτελεί εξαγνισμό των πρότερων διαβόητων κυβερνητικών του κατορθωμάτων.
Αναπόφευκτα, οι πολιτικές κινήσεις για τη συγκρότηση της νέας πολιτικής του ταυτότητας αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Από τη στιγμή που δεν ανακατασκευάζει, δεν μετανιώνει, δεν προβαίνει σε αυτοκριτική, αμολάει τσάμπα φωτοβολίδες στο στερέωμα. Αποκλειστικά προς θαυμασμό του πόπολου.
Δεν πάει μακριά αυτό το δήθεν δελεαστικό παραμύθι της οικειοθελούς απομάκρυνσης του Αλέξη Τσίπρα από τη Βουλή. Δεδομένου ότι το αφηγείται συγκυριακά προς συγκίνηση των απανταχού της χώρας λαϊκιστών. Και προς άγρα ψήφων των ανά την επικράτεια διάσπαρτων αντισυστημικών.
Τζογάρει αλλά στην ουσία ματαιοπονεί. Τίποτε δεν περιπατάει χωρίς ανασύνθεση εκ μέρους του της σχέσης μεταξύ ηθικής και αισθητικής, του εαυτού του και των άλλων, των γνωστικών διαδικασιών και της πολιτικής του παρόρμησης.
Μοιάζει, ωστόσο, να τού επαρκεί η γλαφυρή ποιητική πρόσκληση, αλά Ναζίμ Χικμέτ, προς τους παλιους συντρόφους του πως «σύντομα θα ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Ποιος ξέρει τι οραματίζεται στη προσεχή πολιτική του ναυσιπλοοία;
Να ανταμώσουν, μήπως, ξανά στο τσούρμο του καταστρώματος υπό τον ιδιο στο πηδάλιο, ο Πολάκης με το Τσακαλώτο, ή η Δούρου με τη Τζάκρη, ας πούμε; Να καταχωνιαστούν στα αμπάρια οι Φάμελλος, Χαρίτσης, Κασσελάκης;
Δύσκολο, αμφίβολο και παρακινδυνευμένο στη φάση και τις περιστάσεις. Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος αυτόκλητος καπετάνιος με το επινοημένο ναυτικό φυλλάδιο στοχεύει στην επανεκκίνηση της ρότας του δίχως «σαβούρα» στο κύτος του ανανεωμένου πολιτικού του πλεούμενου.
Τίποτε, όμως, δεν είναι απίθανο στους φιλόδοξους σχεδιασμούς του χειριστικού Τσίπρα. Εξάλλου, οι κομματικά καραβοτσακισμένοι προσανατολίζονται υπαρξιακά πάντα προς το κάθε τρύπιο σωσίβιο που υπόσχεται την εκλογική, εν προκειμένω, επιβίωση τους. Έστω κι αν ο υποτιθέμενος ναυαγοσώστης έχει προ πολλού βουλιάξει σε θολά ιδεολογικοπολιτικά νερά.
ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
