Η διεκδίκηση του Τραμπ φαντάζει, για την ώρα, περισσότερο επικοινωνιακή παρά ουσιαστική. Οι προσωρινές ανακωχές και οι διμερείς συμφωνίες που έχει μεσολαβήσει δεν συγκρίνονται με τον τερματισμό ενός μεγάλου πολέμου ή τη δημιουργία ενός διεθνούς θεσμού.
Στο επόμενο επεισοδιακό saga Ουκρανίας – Ρωσίας (και πλέον Αμερικής), ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald J. Trump, ετοιμάζεται να συναντήσει τον Volodymyr Zelensky στη Washington τη Δευτέρα 18 Αυγούστου 2025, έπειτα από τη πολυσυζητημένη συζήτηση της περασμένης Παρασκευής με τον Vladimir Putin στην Αλάσκα.
Η συνάντηση έρχεται μετά τη μη αναμενόμενη στροφή του Donald J. Trump από τη ρητή απαίτηση για άμεση κατάπαυση πυρός μεταξύ των δύο χωρών στην επιδίωξη μιας άμεσης ειρηνευτικής συμφωνίας, παρά το γεγονός ότι ο Πούτιν επιμένει η Ουκρανία να παραχωρήσει τις επαρχίες Ντόνετσκ και Λουχάνσκ, πράγμα που ο Ουκρανός ομόλογος αρνείται καταφατικά.
Γιατί η παραχώρηση αυτών των επαρχιών; Η σημασία τους είναι πολύπλευρη καθώς το Ντονέτσκ και το Λουχάνσκ αποτελούν τον πυρήνα της βιομηχανικής ζώνης που είναι γνωστή ως Ντονμπάς. Η ονομασία της περιοχής προέρχεται από το «Λιγνιτωρυχείο του Ντονέτσκ», ένα μεγάλο κοιτασματολόγιο άνθρακα που ανακαλύφθηκε το 1721. Το Ντονέτσκ παραμένει η κύρια πόλη εξόρυξης και ένα από τα κύρια κέντρα παραγωγής χάλυβα της Ουκρανίας, ενώ η Λουχάνσκ είναι επίσης βιομηχανική πόλη.
Πριν από την κρίση του 2014, οι δύο επαρχίες ήταν η «βαριά βιομηχανική καρδιά» της Ουκρανίας. Το 2013, οι Ντονέτσκ και Λουχάνσκ παρήγαγαν από κοινού περίπου το 25% της βιομηχανικής παραγωγής της χώρας, κατείχαν τη 2η και την 9η θέση αντίστοιχα ως προς το μέγεθος του περιφερειακού ΑΕΠ και αντιπροσώπευαν συνολικά περίπου το 14% του Ουκρανικού ΑΕΠ και του πληθυσμού. Η οικονομία της περιοχής βασίζεται κυρίως στην εξόρυξη άνθρακα και τη μεταλλουργία, διαθέτοντας ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα άνθρακα της Ουκρανίας.
Η στρατηγική σημασία των δύο επαρχιών είναι εξίσου κρίσιμη. Η γραμμή άμυνας του ουκρανικού μετώπου περνά μέσα από την επαρχία Ντονέτσκ και έχει εξελιχθεί σε «ζώνη οχυρωμένων» θέσεων των ουκρανικων δυνάμεων. Αναλυτές σημειώνουν ότι αυτή η αμυντική γραμμή, η οποία περιλαμβάνει χαρακώματα, οχυρά, τάφρους, ναρκοπέδια και βιομηχανικές περιοχές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταληφθει, καθώς η απώλειά της θα μετατόπιζε το μέτωπο περίπου 80 χλμ. προς δυσμάς και θα άφηνε ανοικτό πεδίο προς τις πόλεις Χάρκιβ, Πολτάβα και Δνίπρο.
Τέλος, οι επαρχίες αυτές έχουν γίνει πολιτικά επίμαχα εδάφη. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, φιλορωσικές ομάδες διεξήγαγαν «δημοψηφίσματα ανεξαρτησίας» και ανακήρυξαν τις «Λαϊκές Δημοκρατίες». Η κίνηση αυτή πυροδότησε τον πόλεμο μεταξύ ουκρανικών δυνάμεων και ρωσικών/φιλορωσικών στρατευμάτων όπου συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι η τελευταία επίσκεψη του Ουκρανού στην Αμερική δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όπως έχει δημοσιευθεί από αξιόπιστές πηγές στην συνάντηση της Δευτέρας είναι προσκεκλημένοι και διάφοροι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Ουκρανού, με σκοπό να επιτευχθεί η ειρηνική συμφωνία, όμως δεν είναι βέβαιο ποιοι θα παρασταθούν.
To Nobel Ειρήνης: Κάποιος πάντως μπορεί να σχηματίσει την άποψη ότι η εμμονή του Αμερικανικού Προέδρου δεν βασίζεται στον αλτρουισμό αλλά στην υστεροφημία. Σύμφωνα με πρόσφατες αναφορές, ο Donald J. Trump προσπαθεί να συμμετάσχει πιο ουσιαστικά στη διαδικασία απονομής του Νόμπελ Ειρήνης. Όπως γράφει ο νορβηγικός οικονομικός ιστότοπος Dagens Næringsliv, τον Ιούλιο κάλεσε αιφνιδιαστικά τον Νορβηγό υπουργό Οικονομικών Γενς Στόλτενμπεργκ, για να του εκφράσει την επιθυμία του να αποκτήσει το βραβείο, ενώ ταυτόχρονα συζήτησαν για την επιβολή νέων δασμών.
Τον Αύγουστο, η Εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, Karoline Leavitt, δήλωσε ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, έχει επιτύχει αρκετές ειρηνευτικές συμφωνίες και ανακωχές σε διάφορες ζώνες συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο. Υποστηρίζοντας ότι αυτές οι ειρηνευτικές συμφωνίες, οι οποίες κατά μέσο όρο ανέρχονται σε μία τον μήνα, αποτελούν σημαντικό επίτευγμα, καθώς και επανέλαβε την έκκληση να απονεμηθεί το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Όπως δηλώνει ο τύπος Reuters, η πρώην αντίπαλος του Προέδρου των Η.Π.Α το 2016, Hilary Clinton, ανέφερε ότι άπαξ και καταφέρει να επιφέρει ειρήνη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, θα τον προτάσσει για το πολυσυζητημένο βραβείο.
Για να εκτιμηθεί η αξία των αξιώσεων του Αμερικανικού Προέδρου, αξίζει να θυμηθούμε ποιοι Αμερικανοί πρόεδροι έχουν τιμηθεί μέχρι σήμερα: ο Theodore Roosevelt κέρδισε το Nobel Ειρήνης το 1906 για τη διαμεσολάβησή του στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο και τη Συνθήκη του Portsmouth. O Wilson βραβεύθηκε το 1919 για τη σύσταση της Κοινωνίας των Εθνών, ενώ ο Jimmy Carter ως πρώην πρόεδρος έλαβε το βραβείο το 2002 για «δεκαετίες ακούραστων προσπαθειών» υπέρ της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Tέλος, ο Βarack Obama, το 2009 τιμήθηκε για τις «εξαιρετικές προσπάθειες» ενίσχυσης της διεθνούς διπλωματίας και τη «βούληση για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα».
Συνεπώς, η διεκδίκηση του Τραμπ φαντάζει, για την ώρα, περισσότερο επικοινωνιακή παρά ουσιαστική. Οι προσωρινές ανακωχές και οι διμερείς συμφωνίες που έχει μεσολαβήσει δεν συγκρίνονται με τον τερματισμό ενός μεγάλου πολέμου ή τη δημιουργία ενός διεθνούς θεσμού.
Επιπλέον, η στρατηγική του θέλει να παρουσιάσει οποιαδήποτε πρόοδο ως επιτυχία δική του, ακόμη κι αν οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ή άλλων αντιμαχόμενων πλευρών μπορεί να του προσδώσει μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση, η μέχρι στιγμής στάση του αναδεικνύει την επιθυμία του για προσωπική διάκριση παρά μια ώριμη ειρηνευτική πρωτοβουλία
Ένα είναι το σίγουρο, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
