Στη Δικαιοσύνη, από δεκαετίες ισχύει αξιολόγηση και έλεγχος, με την έννοια ότι όλοι οι δικαστές από χαμηλά ως πολύ ψηλά στη δικαστική επετηρίδα, κρίνονται, αξιολογούνται και προάγονται, ανεβαίνουν δηλαδή στη δικαστική ιεραρχία, μετά από κρίσεις που θεωρητικά περιγράφονται ως απαιτητικές και πολύ αυστηρές.
Η αξιολόγηση για το Δημόσιο, ως διαδικασία προαγωγής των ικανότερων και επιβράβευσης εκείνων που προσπαθούν, αξίζουν και αποδίδουν, έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια το ζητούμενο πολιτικών εξαγγελιών και αποφάσεων, αλλά και ανάγκη σε μια κοινωνία, όπου η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι καθορίζουν καριέρες, ευκαιρίες και οικονομικές αναρριχήσεις.
Τι σημαίνει παράκαμψη του ικανού και του κατάλληλου για τη θέση, το βίωσαν δραματικά οι γονείς των 57 που χάθηκαν άδικα στο δυστύχημα στα Τέμπη, και το αντιμετωπίζουν καθημερινά χιλιάδες πολίτες που επιδιώκουν μια θέση ανάλογη των ικανοτήτων τους, αλλά και όσοι συναλλάσσονται με δημόσιες υπηρεσίες.
Ας δούμε όμως τι γίνεται στη Δικαιοσύνη, έναν χώρο βαριά θεσμικό, όπου η επιλογή του μη ικανού παράγει συνέπειες δυσμενέστατες για βασικά δικαιώματα των πολιτών που ζητούν έννομη προστασία, ενώ οι υστερήσεις του σε απόδοση σηματοδοτούν προβληματικές αποφάσεις και ενίοτε απώλειες σημαντικές σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο για τους πολίτες.
Στη Δικαιοσύνη, από δεκαετίες ισχύει αξιολόγηση και έλεγχος, με την έννοια ότι όλοι οι δικαστές από χαμηλά ως πολύ ψηλά στη δικαστική επετηρίδα, κρίνονται, αξιολογούνται και προάγονται, ανεβαίνουν δηλαδή στη δικαστική ιεραρχία, μετά από κρίσεις που θεωρητικά περιγράφονται ως απαιτητικές και πολύ αυστηρές. Αλλωστε προβλέπεται και λειτουργεί – τα τελευταία χρόνια έγιναν μάλιστα και τροποποιήσεις – μόνιμα θεσμός επιθεώρησης όλων των δικαστικών σε όλη την επικράτεια. Στην πράξη όμως δεν εξελίσσονται έτσι τα πράγματα. Για δεκαετίες, η αξιολόγηση των δικαστών είχε ατονήσει, με αποτέλεσμα ο κανόνας της συναδελφικής αλληλεγγύης και τήρησης της δικαστικής επετηρίδας με σπανιότατες εξαιρέσεις, να καθορίζουν ουσιαστικά την ανυπαρξία αξιολόγησης στο δικαστικό σώμα.
Τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται μια φιλότιμη προσπάθεια να αλλάξουν κάπως τα πράγματα, καθώς χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί ακόμα και ο μηχανισμός απολύσεων για ανεπαρκείς δικαστικούς και να απολυθούν περί τους 40 μέσα σε δύο-τρία χρόνια. Τόσο πολλές ήταν οι κραυγαλέες περιπτώσεις!
Τα Ανώτατα Δικαστικά Συμβούλια που αξιολογούν τους δικαστές και τους εισαγγελείς, για την προαγωγή τους και την τοποθέτησή τους σε κρίσιμα δικαστικά πόστα, επιχειρούν σε ποινικά, πολιτικά και διοικητικά δικαστήρια τα τελευταία χρόνια έστω και με πισωγυρίσματα και δειλά βήματα να αποφασίζουν με πιο αξιολογικά κριτήρια, για να ανακοπεί η επί δεκαετίες εφαρμογή τυφλά της δικαστικής επετηρίδας, που έχει φέρει ακόμα και στα ανώτατα δικαστήρια δικαστές που δεν μπορούν να αποδώσουν και να ανταποκριθούν, ενώ έχει καθηλώσει ικανούς και άξιους δικαστικούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για απόδοση ενός τόσο σοβαρού θεσμού όπως η Δικαιοσύνη…
Οι επιλογές στο δικαστικό σώμα ήδη ξεκίνησαν αυτόν τον καιρό και συνεχίζονται. Αποτελεί κρίσιμο μέγεθος η επιλογή των ικανών και όχι εκείνων που πάντα έχουν τον τρόπο τους να ανεβαίνουν. Γιατί κακά τα ψέματα. Η Δικαιοσύνη είναι βαρύς θεσμός σε μια δημοκρατία, δεν είναι μια ακόμα δημόσια υπηρεσία…
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
