γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΣ
Η κρίση της νόσου COVID-19 απαίτησε ηγέτες, στη δική μας περίπτωση τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, να είναι σε επαγρύπνηση, αποφασισμένους/ες, μεθοδικούς/ές και να δείξουν ότι βάζουν σε προτεραιότητα τη ζωή και όχι τους αριθμούς.
Αυτό στέφθηκε γρήγορα με επιτυχία και αυτόματα το σκηνικό προχώρησε στην επόμενη πράξη του έργου που λέγεται «γενική επισκευή» της οικονομίας.
Σε μια μικρή χώρα, ωστόσο, όπως η Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δύσκολο όταν α) προέρχεται από δέκα χρόνια κρίσης μνημονίων, β) με αναιμική οικονομία, γ) με σχεδόν αναιμικές παραγωγικές διαδικασίες ή παραγωγική επιχειρηματικότητα και δ) με έναν τσακισμένο θυμικά, ορθολογικά και οικονομικά πληθυσμό που άρχιζε να οραματίζεται μια «ισχυρή ανάπτυξη».
Απαιτεί άλλου είδους πειθαρχία και άλλου είδους μακρόπνοο σχέδιο, που θα «στηρίζεται στη δημιουργική, δίκαιη διανομή πόνου» και όχι στην απλή «δίκαιη διανομή πόνου». Και οι «εκλογές» δεν είναι εύκολη άσκηση, γιατί απαιτούν τη δημιουργία ενός πολύ στιβαρού αφηγήματος για το γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται ανανέωση εμπιστοσύνης, τη στιγμή που α) είχαμε εκλογές μόλις το 2019 και β) η κυβέρνηση έχει την αναγνώριση από το εκλογικό σώμα (δημοτικότητα και πρόθεση ψήφου).
Συνεπώς, ο δρόμος της «αρετής» αυτή τη στιγμή είναι ένα σχέδιο «push-pull», που θα κινητοποιεί όλο το τραπεζικό σύστημα της χώρας να λειτουργήσει αμυντικά για να στηριχθούν οι εταιρείες και ταυτοχρόνως θα κινητροδοτεί τις καινοτομικές παραγωγικές δραστηριότητες.
REAL.GR
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
