Οι Άγιες Μέρες δεν είναι ίδιες για όλους…

0

Του Θοδωρή Γιάνναρου

“Αν τα λόγια βγαίνουν απ’ ευθείας απ’ την καρδιά, μπορούν να μπουν και στην καρδιά, μα σαν βγαίνουν απ’ τη γλώσσα, δεν θα φτάνουν ποτέ πέρα από τα αφτιά…”

Χριστούγεννα ακούς και φαντάζεσαι γλυκά, εξόδους, στολίδια, ανθρώπους γεμάτους χαρά να πηγαίνουν βόλτες στη στολισμένη πόλη και να αγοράζουν δώρα για τους αγαπημένους τους.

Πώς άλλωστε να μην τα φανταστείς αυτά, αφού υποτίθεται πως πρόκειται για μια όμορφη γιορτή χαράς και αγάπης;

Κι όμως το θαύμα των Χριστουγέννων δεν κρύβεται πάντα σε όλα όσα προανέφερα. Όποιος έχει περάσει τα Χριστούγεννα μέ θλίψη,  ξέρει ακριβώς τι σημαίνει γι’ αυτόν… όλη αυτή η μαγεία…

Γνωρίζει πόσο ίδιος δεν μπορεί να χαρεί, γιατί οι θύμησες τον οδηγούν προς την άλλη κατεύθυνση, που είναι ο αναγκαστικός μονόδρομος μιας καρδιάς, που είναι λαβωμένη!

Ακούγοντας τη λέξη Χριστούγεννα, οι περισσότεροι φέρνουν στον νου τους εικόνες από δώρα, πολύχρωμα φώτα και αστραφτερές γιρλάντες, φαντασμαγορικά ρεβεγιόν, ιδανικές σχέσεις, οικογενειακά τραπέζια, όπου όλοι είναι χαρούμενοι και ξεφαντώνουν…

Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι εικόνες τελικά δε συνάδουν με τον εσωτερικό, συναισθηματικό κόσμο κάποιων; Πόσο “πραγματικές” είναι αυτές εικόνες; Τι είναι αυτό άραγε, που κάνει κάποιους ανθρώπους αντί να χαίρονται…  να μελαγχολούν; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί!! Δεν είναι πάντα οι βαρετοί τύποι που κάθονται αμίλητοι -μόνοι ανάμεσα σε πολλά χαρούμενα, αστραφτερά και γιορτινά πρόσωπα… όπως και μη πλανιέστε από το αγέρωχο κάποιων άλλων, γιατί η θλίψη που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις αγέρωχες μπαριέρες που υψώνουν γύρω τους, να είναι τόσο μεγάλος που να τους κατατρώει τα σωθικά και εκείνοι επιμελώς να παλεύουν να το κρύψουν, μη και τους πάρουν χαμπάριΤι να πω; Να σας εκμυστηρευθώ δημόσια, πως αυτά που γράφω είναι προσωπικά βιώματα και εμπειρίες και εκπορεύονται μέσα από το αδυσώπητο της ζωής που μέχρι σήμερα πορεύθηκα; Να σας πω μήπως, πως κάθε Χριστούγεννα, ψάχνω κάπου να κρυφτώ, μπας και νιώσω λιγότερο τη θλίψη και τον πόνο;

Ναι, η αλήθεια είναι πως αλλιώς είχα συνηθίσει τα Χριστούγεννα… να χαίρομαι, όπου και να βρισκόμουν ανά το κόσμο, να επιστρέφω να δω τους γιους μου και να χαρώ μαζί τους παρέα, τις Άγιες αυτές ημέρες… Όμως, ο μεσαίος μου γιος, ο Πάτρικ, έφυγε αναπάντεχα ένα μεσημέρι για το μεγάλο ταξίδι, σα σε μια φλασιά και εγώ στοίχειωσα από το ξαφνικό αυτό φευγιό του…

Πώς αλήθεια θα μπορούσα να προσποιηθώ στον εαυτό μου, πως όλα είναι καλά… αφού δεν είναι, ούτε μπορούν να γίνουν ποτέ πια όπως ήταν, εκείνη την ανέμελη εποχή της χαράς και της ξεγνοιασιάς, που όλα τα “κακά” συνέβαιναν αλλού και εμάς δε μας άγγιζαν;

Οι μέρες αυτές οφείλουν να γίνουν, μέρες “αφούγκρασης” και “περισυλλογής”… Ποτέ δε μπορείς να ξέρεις ποιος στέκεται απέναντί σου και τι Γολγοθάδες κρύβονται πίσω από μάτια, που είναι θλιμμένα και που επιμελώς κάποιος προσπαθεί να το κρύβει  – αξιοπρέπεια το ονομάζω εγώ!

Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να χαρούν αυτές τις υπέροχες ημέρες, μιας και ο πόνος που ίσως νοιώθουν μέσα τους είναι αβάσταχτος και τίποτα χαρμόσυνο δεν τους αγγίζει, όπως τους άλλους γύρω τους… αλλά να ξέρετε πως πάντα χαίρονται για το δικό σας το χαμόγελο, που μαζί με το άγγιγμα των ματιών σας, τους δίνει μικρές στιγμές λύτρωσης και τους ταξιδεύει μακριά από τον πόνο που νοιώθουν, έστω και για λίγο… νιώθοντας πως δεν είναι τόσο μόνοι!

Ζήστε τις όμορφές αυτές μέρες όσο πιό όμορφα μπορείτε, σα να είναι οι τελευταίες σας, αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας, όσο πιο σφιχτά γίνεται και όλοι μας, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι…

Σίγουρα το αξίζουμε!…

Ποτέ όμως, να μη ξεχνάμε, πως… “δεν έχει σημασία… πόσο μεγάλο είναι το σπίτι μας, αλλά…  πόσο κόσμο χωράει η καρδιά μας…”.

Χ Ρ Ο Ν Ι Α  Ο Μ Ο Ρ Φ Α  &  Π Ο Ι Ο Τ Ι Κ Α
Σ Α Σ  Ε Υ Χ Ο Μ Α Ι  Α Π Ο  Κ Α Ρ Δ Ι Α Σ . . .

 Capital.gr

Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook