Πριν τρία χρόνια ένα ιστορικό λάθος, όπως πρόσφατα το χαρακτήρισε και ο εμπνευστής του μιλώντας στο εξωτερικό, έφερε μια χώρα ,τσακισμένη από μνημονιακές εντολές πληρωμής προμνημονιακών λαθών και ατασθαλιών, στο χείλος μιας καταστροφής. Ένα ιστορικό λάθος από το οποίο Όλοι,ή σχεδόν όλοι, βγήκαν χαμένοι.
Πολύ σπάνια μια πολιτική επιλογή, επιπόλαια ή και σταθμισμένη, μπορεί να οδηγήσει «νικητές» και «ηττημένους» στην καθολική αποτυχία. Ακόμα πιο σπάνια μια τέτοια επιλογή γίνεται σε μια δημοκρατία σε καιρό ειρήνης. Και όμως το ζήσαμε, επιζήσαμε και όλοι,νικητές και χαμένοι,θα θυμόμαστε τη μέρα του Μεγάλου Διχασμού.
Το ερώτημα δυσνόητο ,τεχνικό και παντελώς καθοδηγούμενο. Η απάντηση βέβαια πάντα απλή. Ναι ή όχι. Ούτε ίσως ούτε προϋποθέσεις. Μαύρο ή άσπρο. Και την επόμενη μέρα το ερώτημα ξεκαθάρισε, ήταν Ναι ή Όχι στην Ευρώπη. Εκείνη την Ευρώπη που αποφάσιζε να δανείσει, με το αζημίωτο βέβαια, μια χρεωκοπημένη χώρα με θυμωμένος ανθρώπους. Εκείνη την Ευρώπη που ,όπως φάνηκε ξεκάθαρα όλα αυτά τα χρόνια, νοιαζόταν να «βγαίνει ο λογαριασμός» ακόμα και αν σήμαινε μηδενικές μεταρρυθμίσεις, δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη και εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.
Έτσι στάθηκαν απέναντι οι Όχι και οι Ναι. Οι Όχι είχαν την υπερηφάνεια οδηγό, το ένδοξο παρελθόν ,κάποιοι από επιπολαιότητα, κάποιοι από πραγματική πίστη. Αλήθεια για εμάς του Ναι ήταν πολύ πιο θελκτικό να πεις όχι. Ήταν πολύ πιο θαραλλέο και πολύ πιο ρομαντικό να υποστηρίξεις την μικρή ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο με νέους παίχτες αλλά και κάποιους παλαιούς θαλερούς σαλταδόρους . Ήταν πιο εύκολο να πεις όχι, να μη σε λένε Γερμανοτσολιά,προδότη, νενέκο και όλα τα κοσμητικά επίθετα που εκτοξεύονται στους υποστηρικτές του Ναι. Στη μεριά του Ναι, μαζεύτηκαν από την άλλη, εκτός από όσους πραγματικά πίστευαν στην Ευρώπη της Αλληλεγγύης, και πολλοί που είχαν φτάσει την Ελλάδα στο ναδίρ και πίστευαν ότι μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι με σπατάλες,διορισμούς και κλεψιές.
Η συνέχεια γνωστή. Παρά τις φωνές που από το ίδιο βράδυ παρακαλούσαμε να προτρεψουμε σε ακύρωση του ψηφίσματος,παρά τις μοναχικές προσπάθειες συσπείρωσης των «ναι» , όπως θα θυμούνται όσοι βρεθήκαμε σε εκείνο το καφέ προσπαθώντας με την άγνοια των ηγεσιών των κομμάτων που εκπροσωπούσαμε να κάνουμε τοπικά μια κοινή εκδήλωση, παρά τον καταιγισμό των αυγών και των ύβρεων που δεχθήκαμε σε κείνη τη μια φορά στην πλατεία των Λιονταριών, το ΟΧΙ αναδείχθηκε κυρίαρχο.
Είχαμε χάσει. Παταγωδώς. Χοροί και πανηγύρια των νικητών σκυμμένα κεφαλια των ηττημένων. Κι όμως το υπερήφανο, χωρίς εισαγωγικά, Όχι έγινε ευτυχώς για τη συνέχεια της χώρας ένα ακόμα Ναι μεν. Διαπραγματεύσεις,Χίλτον, πίσω πόρτες, σακίδια, πολιτικοί αστέρες που πήγαιναν και ερχόντουσαν, ένας ημιαμόρφωτος Νταισελμπλουμ, ένας υπερμορφωμένος εστέτ Γιανης, ένας ασθμαίνων Τσακαλώτος, και φυσικά χιλιάδες διάττοντες αστέρες και φωστήρες. Και οι οπαδοί του Όχι, καθηλωμένοι και ανήμποροι, και αυτοί χαμένοι σε μια Ελλάδα που χάνει τους νέους της, που σκύβει κάτω από μια ακόμα φορολογική επιδρομή, μια χώρα που τα «περήφανα γερατειά» τσοντάρουν από τις συντάξεις τους το φρέντο των ημιαπασχολούμενων απογόνων τους.
Όλοι χάσαμε. Μάλλον σχεδόν όλοι καθώς υπήρχαν εκείνοι που στήριξαν την πολιτική επιβίωση τους στο διχασμό και τη μισαλλοδοξία. Εκείνους τους λίγους που ξέρουν να επιβιώνουν ως τρωκτικά ανεβαίνοντας στο τσακισμένο κουφάρι μιας ημιαπαθούς χώρας.
Και εμείς όλοι, χαμένοι πια όλοι, μετράμε μεγαλώνοντας τα χρόνια της εποπτείας, της αβεβαιότητας και της κούρασης. Χαμένα τα πιο δημιουργικά μας χρόνια, κουρασμένοι και απαθείς.
Τι περιμένουμε άραγε; Περιμένουμε μια ελπίδα, περιμένουμε να μας πει κάποιος ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς φορολογικές κλοπές, χωρίς σπατάλες σε ανύπαρκτους οργανισμούς, περιμένουμε να τιμωρηθούν όσοι έκλεψαν όσοι μας κορόιδεψαν,όσοι μας τσάκισαν. Περιμένουμε Δικαιοσύνη χωρίς παραγραφές και ατιμωρησία, Παιδεία χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, Υγεία χωρίς αποκλεισμούς, μίζες και κορδέλες. Περιμένουμε μια ελπίδα. Αυτός που θα την προσφέρει δεν θα κερδίσει τις εκλογές. Θα κερδίσει, μαζί με εμάς, τις ζωές μας. Για να είμαστε όλοι ,και οι Όχι και οι Ναι, νικητές.
*Eπιμελητής γιατρός στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
