« Επιτέλους τέλος…» γράφει ο Μαρίνος Παττακός

117

Ήταν Οκτώβριος του 1993 λίγες ώρες μετα τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, που οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, επαναφέροντας στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τρεμάμενη φωνή εξασθενημένος από τα προβλήματα της υγείας του απευθυνόμενος στους οπαδούς που πανηγύριζαν, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφώνησε: Επιτέλους τέλος…Είναι νωπές ακόμη στην μνήμη μας και οι δύο αυτές λέξεις, χωρίς ωστόσο πολλοί να έχουν δώσει σημασία. Δεν είχε περάσει από το μυαλό των ανθρώπων , κυρίως εκείνων που συμμετείχαν στο συγκεντρωμένο πλήθος , τι ακριβώς εννοούσε ο Ανδρέας με αυτή την προσφώνηση του..

Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε περάσει στην ιστορία ως μια μικρή παρένθεση μιας χαμένης ευκαιρίας στην προσπάθεια των μεταρρυθμίσεων για την ανασυγκρότηση και την οικονομική εξυγίανση της χώρας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπήρξε ποτέ Ευρωπαϊστής και το εκδήλωσε από την αρχή, αποχωρώντας από την Βουλή των Ελλήνων το έτος 1980, όταν ψηφίστηκε οριστικά από το κοινοβούλιο η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να ασπαστεί υποκριτικά τον Ευρωπαϊσμό, όμως με την πολιτική παραβίασης των Ευρωπαϊκών κανόνων και οδηγιών, της κατασπατάλησης των επιδοτήσεων και των πακέτων Ντελόρ και της ανεξέλεγκτης υπερδανειοδότησης  για την κάλυψη κοινωνικών και μισθολογικών παροχών, απέδειξε στην πράξη ότι ήταν εκ πεποιθήσεως αντιευρωπαϊστής

Όμως, όπως συνήθως γίνεται στο τέλος πάντα κερδίζει η αλήθεια..

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ανέδειξε με τον πλέον σημειολογικό, αλλά κ ουσιαστικό  τρόπο τη σημασία που έχει για τον τόπο όταν υπηρετείται η αλήθεια , ως βασικός σκοπός  ενός πολιτικού στη διαμόρφωση των τάσεων κ των εξελίξεων της κοινωνίας. Ως πολιτικός και άνθρωπος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ποτέ δεν έκρυψε τα προβλήματα της χώρας. Μιλούσε καλά την γλώσσα της αλήθειας, γινόταν πολλές φορές δυσάρεστος ακόμα και κυνικός, προκειμένου να ταρακουνήσει την κοινωνία για να την προβληματίσει στις δυσκολίες που πρόκειται να αντιμετωπίσει.

Τις τελευταίες ημέρες γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά από φίλους, ανταγωνιστές, αντιπάλους για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τα χαρίσματα του, τις ικανότητές του κ τις αδυναμίες του.

Σεβόταν τους αντιπάλους του όπως κ τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου αναγνώριζε τις ικανότητες, αλλά έλεγε ότι δεν τις αξιοποιούσε για το καλό του τόπου, έχοντας μόνο στόχο την εξουσία και την διατήρησή της.

Ήταν ψύχραιμος και δεν κρατούσε κακία στη κριτική κ στη σάτιρα που του ασκούσαν . Τον αποκάλεσαν «αποστάτη» και τον καταδίκασαν στη συνείδηση του λαού χωρίς δικαιολογίες και ελαφρυντικά απέναντί του. Τον αποκάλεσαν συνεργάτη των Γερμανών και τον συκοφάντησαν απροκάλυπτα και αδικαιολόγητα χωρίς ντροπή για λογαριασμό τους. Και τι δεν είχε ακούσει. Οι αντίπαλοι του στην απόγνωσή τους μέχρι και «εφιάλτη» της πολιτικής ζωής του τόπου τον είχαν αποκαλέσει. Ο Μητσοτάκης τους παρακολουθούσε ατάραχος και απλά συνέχιζε να λέει μόνο την αλήθεια. Αν ρωτήσετε σήμερα την κοινωνία, τώρα που οι εξελίξεις την έχουν κάνει σοφότερη, ποιος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κ ποιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, θα σας απαντήσει:Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας ηγέτης χαρισματικός και δημοφιλής απλά κ μόνον. Ο Μητσοτάκης ήταν ένας ηγέτης πολιτικός που αγαπούσε την αλήθεια, ευρωπαϊστής, εχθρός του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Κ οι δύο ήταν σίγουρο ότι έβλεπαν την καταστροφή που ερχόταν , απλά ο Μητσοτάκης είχε το θάρρος να το παραδεχθεί γιατί έβλεπε μακριά και ποτέ δεν δίσταζε να προειδοποιήσει.

Δυστυχώς για την πατρίδα μας ούτε ο λαός ούτε η καρδιά της πολιτικής του παράταξης τον ακολούθησε στην προσπάθεια για την αποκατάσταση της αλήθειας, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μείνει στην ιστορία ο μόνος πολιτικός ηγέτης που δικαιώθηκε εν ζωή και εμείς οι Έλληνες να ζήσουμε «επιτέλους το τέλος» που αναφώνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές τον Οκτώβριο του 1993..

Ηράκλειο 06.06.2017

Μαρίνος Παττακος

 

Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook