Γράφει ο Τάκης Καφετζής
Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Στους καιρούς που ζούμε οι ταυτότητες είναι θρυμματισμένες. Έχουν θρυμματιστεί οι αναφορές και πλέον δεν υπάρχουν προφανείς αλήθειες. Αν ανατρέξει κανείς στα αποτελέσματα των εκλογών του Γενάρη του 2015 και του Σεπτέμβρη του 2015 θα διαπιστώσει ότι οι νέοι, ηλικίας 18-25 ετών, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστό έως 60% επειδή πίστεψαν σ΄ ένα όνειρο.
Αλίμονο, όμως, σε πολύ λίγο χρόνο το όνειρο αυτό έγινε καπνός. Αλλά και στο δημοψήφισμα, οι νέοι είπαν σε πολύ υψηλά ποσοστά «όχι». Και μετά; Μετά τίποτα…
Λένε κάποιοι ότι οι νέοι σήμερα είναι ακαμάτηδες, είναι τεμπέληδες. Τι να κάνουν; Να κυνηγήσουν τη «χρυσή ευκαιρία» να εργαστούν για 250 ευρώ το μήνα; Όχι. Είναι καταδικασμένοι να επιταχύνουν κάθε μέρα τη ζωή τους: «Τρέχουν» στο διαδίκτυο επί ώρες για να δουν αν θα πάνε να εργαστούν στην Ιρλανδία, την Ολλανδία ή την Αυστραλία κι αυτή η «επιτάχυνση» της ζωής τους γίνεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Και τα κόμματα, πρώτα απ΄ όλα ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν να μην καταλαβαίνουν το πρόβλημα. Ούτε, όμως, και οι μεγαλύτερες γενιές οι οποίες έχουν το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης.
Το χάσμα με τις προηγούμενες γενιές είναι τεράστιο και οι νέοι σήμερα βρίσκονται στις καφετέριες και τα μπαρ και το μόνο που κάνουν είναι να βρίσκονται πάνω από ένα κινητό και να μην επικοινωνούν μεταξύ τους.
Αν με ρωτήσει κανείς εάν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον, θα απαντήσω όχι. Όμως, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να μην χάσουμε την ελπίδα μας: Να μην έχουμε αδιαφορία για τον άνθρωπο που είναι ανήμπορος και να μιλάμε μεταξύ μας.
Κατά τη διάρκεια των επτά ετών της κρίσης, υπήρξαν πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Αυτό, πρέπει να γίνει ένα κίνημα πέρα από τα κόμματα.
Και δεν μιλώ για «γραφικές» περιπτώσεις ή όλη αυτή τη διαφημιστική καμπάνια που έγινε, για παράδειγμα, για να πάρουν οι γιαγιάδες από τη Λέσβο το Νόμπελ ειρήνης, αλλά για όσα γίνονται στις γειτονιές. Αυτά πρέπει να επεκταθούν παντού. Έχει περιθώριο μπροστά της η λεγόμενη κοινωνική οικονομία.
Άλλωστε, η αλληλεγγύη είναι μία έμπρακτη κοινωνική πράξη η οποία έρχεται από τον 18ο αιώνα και διαρκεί και αντέχει. Κι εγώ πιστεύω σε αυτήν».
Από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Ακολουθήστε το Entospolis στο Facebook
